Władysław Stanisław Reymont (a poprawnie – Stanisław Władysław Rejment), jeden z najwybitniejszych pisarzy okresu Młodej Polski, urodził się w 1867 roku w Kobielach Wielkich. Jego ojciec, Józef Rejment, organista wiejski, z trudem wiązał koniec z końcem, starając się wykarmić dziewięcioro dzieci. Miał wykształcenie muzyczne, prowadził również księgi stanu cywilnego oraz korespondencję miejscowego proboszcza z władzami radzieckimi. Jego matka, Antonina z Kupczyńskich, pochodziła ze zubożałej szlachty krakowskiej.
Młody Władysław nie spełnił oczekiwań rodziców co do zostania organistą. Dużo podróżował, zmieniał zawody, zrezygnował ze szkoły. Rodzice chcieli, aby ich syn nauczył się zawodu, dlatego też wysłali go do Warszawy, na nauki do zakładu krawieckiego. Jego nauka zakończyła się jedynie na stopniu czeladnika. Woląc czytać książki nie potrafił wyobrazić sobie siebie w roli rzemieślnika. Nie mogąc znieść dyscypliny ojca opuścił dom i pod zmienionym nazwiskiem, w okresie 1884-1888, dołączył do objazdowej trupy teatralnej.
Niestety, grywając jedynie epizodyczne role przeżył rozczarowanie teatrem. Po powrocie do domu, dzięki ojcu, znajduje pracę na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Wtedy też zaczął pisać swoje pierwsze opowiadania, dramaty, wiersze. Jego pierwsze opowiadanie zatytułowane „Pracy!” powstaje 16 lutego 1891 roku. Swoją pierwszą nowelę „Wigilia Bożego Narodzenia” publikuje rok później, w 1892. W 1893 roku rusza do Warszawy, mając niewiele w portfelu. Z początku miał kłopoty z publikacją czegokolwiek, jednak po reportażu „Pielgrzymka do Jasnej Góry”, opublikowanym w „Tygodniku Ilustrowanym”, jego drogi do kariery otworzyły się.
W 1896 roku wydaje swoją pierwszą książkę, napisaną na zamówienie, pt. „Komediantka„, gdzie opisuje swoje wspomnienia z czasów pracy aktorskiej, a także jej kontynuację, powieść „Fermenty„.
W 1899 roku drukiem ukazuje się „Ziemia obiecana”, powieść, dzięki której Reymont zyskuje wielką popularność. Nie stosuje w niej symbolizmu i naturalizmu, lecz realistycznie pokazuje robotnicze miasto w czasach rewolucji przemysłowej. W 1974 roku książka ta sfilmowana zostaje przez Andrzeja Wajdę.
W 1900 roku pisarz przeżywa wypadek kolejowy, dzięki któremu dostaje bardzo wysokie odszkodowanie pozwalające mu na ustatkowanie się i dostatnie życie.
W 1902 roku żeni się z Aurelią Szabłowską z domu Schatzschnejder. Kursuje również między Polską, Francją a Włochami, w międzyczasie pisząc „Chłopów”. Była to powieść jedyna w swoim rodzaju, gdyż jak dotąd nikt inny nie przedstawił życia chłopów w oparciu o pory roku i obrzędy oraz święta ludowe. Reymont czerpał przy pisaniu doświadczenie z własnego życia, biorąc za wzór wieś, niedaleko której pracował jako dróżnik na kolei.
Kolejne powieści: „Marzyciel” (1910) i gotycki „Wampir” (1911), nie dorównały już poziomowi „Chłopów”.
Reymont, przebywając w Warszawie podczas I Wojny Światowej, stara się stworzyć trylogię historyczną pt. „Rok 1794„, której tematem była insurekcja kościuszkowska. Nie jest jednak w stanie jej dokończyć, nie mając wystarczającej wiedzy historycznej.
W 1924 roku zostaje laureatem literackiej Nagrody Nobla za , wygrywając ze Stefanem Żeromskim. Rok później umiera.
Zostaw komentarz