Marinizm to styl poetycki i pisarski, a dokładniej prąd literacki, który rozwinął się w okresie baroku. Jego nazwa odwołuje się do twórcy tego stylu, czyli Giambattisty Marino. Pisarz żył w latach 1569-1625. Jego indywidualizm artystyczny sprawił, że na przestrzeni kolejnych lat pojawiali się jego naśladowcy.
Marinizm cechuje bardzo ciekawa i nietypowa forma utworu. Mariniści w dużej ilości korzystali ze środków stylistycznych, zwłaszcza metafor oraz także aliteracji, anafor, paradoksów, inwersji, parentez oraz hiperboli. Poprzez ten natłok chcieli zaciekawić odbiorców. Często marinizm określany jest jako kwiecisty barok. Rozwinął się bowiem w tym okresie, jednak jego forma jest dużo bardziej nieprzewidywalna. Styl ten zrywał całkowicie z renesansową harmonią, stawiając na swobodne bogactwo literackie.
Marinizm powinien dziwić, szokować oraz zaskakiwać pod różnymi względami. Zarówno nietuzinkowym tematem, jaki i osobliwą formą. Do najwybitniejszych przedstawicieli tego nurtu zaliczyć należy prócz Marino, Douglasa Retmana, Rafaela Sabatiniego oraz Josepha Conrada. Także wśród polskich artystów, kilku zajmowało się stylem marinistycznym. Przede wszystkim był to Jan Andrzej Morsztyn, autor wielu znanych utworów m.in. „Do Jmci Jana Szomowskiego”. Jego naśladowcami byli Szymon Zimorowic oraz Daniel Naborowski.
Poezja marinistyczny to głównie erotyki, w których pojawiają się elementy religijne i miłosne. Wiersze erotyczne charakteryzuje zmysłowość, dużą rolę w opisie rzeczywistości odgrywa sensualizm.
W tekście jest błąd: Szymon Zimorowic (1608 lub 1609-1629) nie mógł być z oczywistych względów naśladowcą Jana Andrzeja Morsztyna, który urodził się osiem lat przed śmiercią tego pierwszego (1621)…