Rokoko to nie tylko dzieła malarskie, rzeźbiarskie, architektoniczne czy muzyczne, to również kierunek w literaturze. Stanowiło ono jeden z prądów kulturowych w Oświeceniu polskim i europejskim.
Jako styl literacki rokoko narodziło się we Francji w XVIII wieku. Uznawane jest czasem za odmianę schyłkowego baroku. Początkowo nazwy używano tylko dla określania sztuk plastycznych oraz architektury. Następnie nazwę „rokoko” zaczęto także stosować w odniesieniu do zjawisk w literaturze. Ówczesne tendencje literackie były analogiczne do tych w plastyce.
Rokoko w literaturze wyrażało się zainteresowaniem sferą przeżyć osobistych oraz kameralnych, elegancją życia środowisk dworskich, a także erotyzmem. Było ono traktowane jako wyrafinowana zabawa- zarówno w sztuce, jak i w życiu. Najważniejszymi wartościami estetycznymi rokoka były: wdzięki oraz smak. Ten ostatni wiązał się z delikatnością, trafnością i czułością. Rokoko nie było związane z heroizmem, patosem czy moralistyką. Kierowało się za to ku hedonizmowi, lekkości, a nawet – libertynizmowi i epikureizmowi. Styl rokokowy był bardzo sensualny.
Rokokowe ideały realizowały się w następujących gatunkach literackich:
Pisarze nawiązywali do antyku, często używając mitologicznych motywów. Charakterystyczne dla rokoka są sceny pasterskie, w klimacie beztroski, idylli, baśniowej fantastyki i zmysłowej miłości.
1. Anakreontyczny – opiewający uroki życia oraz piękno chwytanej zmysłami rzeczywistości;
2. Arystokratyczny – literaci tworzyli poezją erotyczną i żartobliwą; zbliżali się często do postaw libertyńskich;
3. Radykalny – autorzy wykorzystywali konwencje rokokowe, libertyńskie, a także epikurejskie do przedstawienia swojego sprzeciwu wobec świata pozorów, niesprawiedliwości społecznej oraz zakłamania obyczajowego;
Przedstawicielami rokoka w literaturze byli: F. D. Kniaźnin, T. K. Węgierski, F. Zabłocki, A. Naruszewicz, I. Krasicki, J. Koblański, J. Szymanowski, S. Trembecki, F. Gawdzicki.
Zostaw komentarz