Bolesław Prus, a właściwie Aleksander Głowacki urodził się 20 sierpnia 1847 roku w Hrubieszowie na Lubelszczyźnie. Swój pseudonim zaczerpnął od rodzinnego herbu.
Rodzicami tego twórcy epoki pozytywizmu byli: Antoni Głowacki i Apolonia Trembińska. Niestety Aleksander został szybko osierocony, po czym trafił do krewnych mieszkających w Puławach i Lublinie. Rozpoczął swoją edukację w lubelskiej Szkole Realnej, a następnie przeniósł się do Siedlec oraz Kielc, w których mieszkał jego brat Leon. Ten namówił go do wzięcia udziału w powstaniu styczniowym, co skończyło się dla przyszłego pisarza aresztowaniem i osadzeniem w lubelskim więzieniu.
Po zwolnieniu z aresztu Aleksander Głowacki podjął naukę w gimnazjum, a po jego ukończeniu – studia na wydziale matematyczno-fizycznym Szkoły Głównej w Warszawie. Niestety wkrótce popadł on w kłopoty finansowe i będąc na trzecim roku, musiał zrezygnować ze swoich studiów. W 1866 r. zaczął pisywać do „Kuriera Świątecznego”, umieszczając w nim swoje humoreski podpisując się jako Jan w Oleju. Następnie przeniósł się do Puław, na tutejszy Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa. Po konflikcie z jednym z profesorów, ponownie wrócił do Warszawy, aby pracować jako dziennikarz, fotograf, ślusarz i tłumacz.
Przełomem dla Bolesława Prusa był rok 1872. Wtedy to zadebiutował w roli felietonisty w „Opiekunie domowym” i „Niwie”. Od tego momentu zaczął używać swojego pseudonimu. W 1875 r. ukazała się jego pierwsza „Kronika tygodniowa” zamieszczona w „Kurierze Warszawskim”. Cykl ten do dziś stanowi klasykę polskiego dziennikarstwa. Cztery lata później B. Prus został członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Literackiego, zaś w 1882 r. – redaktorem „Nowin”, które niestety już w następnym roku zbankrutowały. W kolejnych latach Prus nawiązał współpracę z czasopismami pt. „Ateneum” i „Nowiny”, działając głównie jako beletrysta.
W 1880 r. wkroczył w okres twórczości nowelistycznej. Wówczas zaczęły powstawać takie nowelki jak: „Antek”, „Katarynka”, „Nawrócony”, „Kamizelka”, „Grzechy dzieciństwa”, „Omyłka” i „Z legend dawnego Egiptu”, a także opowiadania: „Przygoda Stasia” czy „Powracająca fala”.
Jego debiutem powieściowym były ukazane w 1977 r. „Dusze w niewoli”. W 1885 roku dzięki wsparciu ze strony Witkiewicza zaczął pisać dla „Wędrowca”, na łamach którego ukazała się jego pierwsza naturalistyczna powieść – „Placówka”. Następnie wydał on swoje kolejne powieści: „Lalkę”, „Emancypantki”, „Faraona”, „Dzieci” i niedokończone „Przemiany”. W ostatnich latach swojego życia stał się wielkim propagatorem utylitaryzmu i pracy organicznej.
W 1975 roku poślubił swoją bardzo daleką kuzynkę ze strony matki – Oktawię Trembińską, która była z nim aż do jego śmierci w dniu 19 maja 1912 r. Pochowano go na Powązkach, a grób opatrzono napisem: „Serce serc”.
W Nałęczowie, ulubionym miejscu wypoczynku Prusa, znajduje się muzeum jego imienia.
Zostaw komentarz