„Ojciec Goriot” Balzaka z 1835 roku jest utworem pozytywistycznym, należącym do tradycji tzw. wielkiego realizmu. Do podstaw realizmu należy kategoria mimesis, czyli naśladowanie rzeczywistości.
Balzak stworzył typowych bohaterów i zwyczajne sytuacje. Dzięki temu powieść stała się bardziej prawdopodobna i osadzona w konkretnych realiach. Całość dzieła określa początkowy cytat z Szekspira: „All is true” (wszystko jest prawdziwe).
„Ojciec Goriot” należy do cyklu „Komedii ludzkiej”, który obrazuje społeczeństwo francuskie – jego życie obyczajowe i polityczne.
Powieść ta opisuje Francuzów w dobie restauracji Burbonów (lata 1815-1830). Ukazuje ówczesne społeczeństwo wraz z jego wadami, upadkiem moralnym i odrzuceniem zasad. W tym świecie dochodzi do destrukcji więzi międzyludzkich i wszechobecnego egoizmu. Liczy się tylko pogoń za pieniądzem i materialny sukces. Żaden bohater „Ojca Goriota” nie może być wzorem postępowania, gdyż każda postać książki ma jakieś rysy.
Czas akcji: listopad 1819 r.-styczeń 1820 r. retrospekcje sięgają 1789 r.
Miejsce akcji: Paryż, pensjonat pani Vauquer.
Wątki powieści oparte są na osobach: ojca Goriota, Eugeniusza de Rastignaca, Vautrina, Anastazji i Delfiny.
Główni bohaterowie:
Jan Joachim Goriot – dawny handlarz mąką; ojciec Anastazji i Delfiny.
Eugeniusz de Rastignac – student prawa; marzy o przynależności do elity społecznej.
Vautrin (Jakub Collin) – tak naprawdę jest zbiegłym przestępcą.
Wdowa Madame Vauquer – właścicielka pensjonatu przy ulicy Neuve – Sainte – Genevieve.
Anastazja i Delfina – córki Goriota.
Jest rok 1819. W paryskim trzypiętrowym pensjonacie pani Vauquer mieszka wiele osób. Reprezentują one różne grupy społeczne.
Rozpoczyna się kolejny dzień i wszyscy mieszkańcy pensjonatu schodzą na śniadanie. Pierwsza zjawia się pani Vauquer, potem panna Michonneau, pan Poiret, Wiktoryna Taillefer, student pochodzący z prowincji Eugeniusz Rastignac, pan Vautrin i ojciec Goriot. Ten ostatni jest najuboższym lokatorem, ponieważ cały swój majątek oddał córkom. Aby spłacić ich długi, zmuszony jest sprzedać swoje ostatnie kosztowności.
Rastignac bardzo chce odnieść sukces w Paryżu. Odkrywszy swoje pokrewieństwo z Klarą de Beauseant, prosi ją o zaproszenie na bal. Na nim to zapoznaje się z Anastazję de Restaud, z domu Goriot.
Przebywając w domu swej krewnej, młody student poznaje smutną historię ojca pięknej Anastazji. Goriot starał się wychować swoje ukochane córki jak najlepiej, jednak one odwróciły się od niego. Wstydzą się ojca i odwiedzają go jedynie wtedy, gdy potrzebują pieniędzy. Hrabina de Beauseant postanawia pomóc Eugeniuszowi w odniesieniu sukcesu i namawia go na romans z siostrą Anastazji – Delfiną de Nucingen.
Rastignac staje się coraz sławniejszy na paryskich salonach arystokracji. Swoje oszczędności wydaje na drogie drobiazgi i garderobę. W tym czasie przychodzi do niego Vautrin, który przedstawia mu plan na uzyskanie pewnej pozycji w świecie oraz wielkiego majątku.
Według planu Vautrina student ma zamiar pojedynkować się z bratem Wiktoryny Taillefer, zabić go i poślubić dziedziczkę fortuny. Jednak do tego nie dochodzi. Rastignac zamierza polegać jedynie na protekcji kobiet i hazardzie. Jego romans z Delfiną nadal trwa.
Tymczasem panna Michonneau i pan Poiret rozpoznają w Vautrinie przestępcę i wydają go policji, która to aresztuje zbiega.
Ojcu Goriot kończą się pieniądze. Córki urządzają mu z tego powodu wielkie awantury i nie odwiedzają go w chorobie. Przy starcu czuwają tylko Bianchon – student medycyny oraz Rasignac. Anastazja i Delfina nie zjawiają się na pogrzebie Goriota.
Ostatnim zdaniem powieści są słowa Rastignaca skierowane w stronę rządzonego pieniądzem Paryża: „Teraz się spróbujemy”.
Zostaw komentarz